Γράμμα από τον Ironman

Έχω τη χαρά να φιλοξενήσω την άποψη ενός συμφοιτητή μας, ο οποίος αποφάσισε να εμπιστευτεί το blog μου για να την εκθέσει.

Εγώ από τη μεριά μου να τον ευχαριστήσω θερμά και να προσκαλέσω και άλλους να μιμηθούν αυτήν την κίνηση!Φυσικά, όποιος επιθυμεί, μπορεί να σχολιάσει και να απαντήσει.

Διαβάστε λοιπόν τι γράφει ο αυτοαποκαλούμενος Ironman:

Φίλε μου,

Πριν απ' όλα θέλω να σε ευχαριστήσω για το βήμα που δίνεις να εκφραστούν απόψεις ανεξάρτητα από “ιδεολογικές” παρωπίδες. Νομίζω ότι, όπως όλοι, έχω πράγματα να πω - πράγματα που ίσως δεν ήταν αρκετά για να κρατήσουν ένα blog μόνο τους - αλλά ελπίζω ότι θα βρουν τη θέση τους στο δικό σου.

Θα ξεκινήσω με μια παρατήρηση που είναι αλήθεια ότι δεν είναι δική μου, αλλά του παιδιού που με βοήθησε στην εγγραφή. Όσο μεγαλύτερο το έτος, τόσο λιγότερα τα άτομα που ασχολούνται ενεργά με την παράταξη - θα το αφήσω σαν άσκηση στην παρατηρητικότητα των αναγνωστών να μαντέψουν σε ποιους αναφέρομαι - . Και αναρωτιέται κανείς, πού χάνεται το πάθος των πρώτων χρόνων, τα συνθήματα και οι ζητωκραυγές στις συνελεύσεις και στις ολομέλειες. Οι θέσεις που συνεπάγονται εξουσία και αίγλη είναι λίγες. Οι ωραίες κοπέλες του πρώτου και δεύτερου έτους αντικαθίστανται από το νέο αίμα, οι αφισοκολλητές και χειροκροτητές επίσης. Ιδιαίτερα προνόμια, όπως ένα κέρασμα ή ένα καλό τραπέζι στο party της σχολής δεν είναι για όλους, και κατά προτίμηση, αξιοποιούνται με σκοπό τη στρατολόγηση. Μοιραία δημιουργούνται πικρίες και έτσι μόνο, όσοι αποκτούν θέσεις-κλειδιά ασχολούνται με την καρδιά τους με τα της παράταξης. Ο ανταγωνισμός είναι σκληρός – survival of the fittest, όπως θα έλεγε και ο παππούς Δαρβίνος - . Πολλές φορές, ο υπεύθυνος μια παράταξης ίσος μεταξύ ίσων, όπως θα ακούσετε να γίνεται η αναφορά στο όνομά του από τους πιστούς της παράταξης λαμβάνει χρίσμα άνωθεν, εννοώ κομματικό, ακυρώνοντας τις προσπάθειες των παιδιών που εργάστηκαν για την παράταξη κάνοντας χαμαλοδουλειές τα πρώτα χρόνια.

Αναρωτιέμαι βέβαια και πάλι: Ποιο το πραγματικό αντίκρισμα;

Σαν απόφοιτοι της οδοντιατρικής σχολής, έχουμε το προνόμιο να ασκούμε ελεύθερο επάγγελμα οπότε δεν έχουμε και τόσο ανάγκη από “δόντι” πολιτικό για να ζήσουμε. Ξεχνάω βέβαια τα μεταπτυχιακά... Πείτε μου, όμως, είναι τόσες πολλές οι θέσεις ώστε να καλύψουν όλους τους συνδικαλιστές;;;

Υποτιμάμε τους εαυτούς μας συμμετέχοντας σε διαδικασίες τραγελαφικές. Η συνέλευση ΔΕΝ είναι γήπεδο. Τα συνθήματα ΔΕΝ έχουν θέση στη συνέλευση. Τα χειροκροτήματα χωρίς να έχει αξία η ομιλία αλλά το χρώμα του ομιλητή, ΔΕΝ έχουν θέση στη συνέλευση. Πιστεύω ότι και τα κόμματα καθαυτά δεν έχουν θέση στη συνέλευση. Σαν ιδεολογίες ναι, αλλά σαν κόμματα; Τι σύνδεση έχουν με το πανεπιστήμιο και με εμάς; Πέρα από το να λειτουργούν σα φυτώρια πιστών οπαδών και φωτισμένων στελεχών ποια η λειτουργία τους;;; Να δίνουν λύσεις σε διαδικαστικά θέματα που η ανεπάρκεια του πανεπιστημίου δε λύνει αυτόματα; "Είναι και αυτή μια στάση. Νιώθεται”.

Στο πανεπιστήμιο υπάρχουν προβλήματα και υπάρχουν και κάποια φωτεινά παραδείγματα. Τα Α και ΟΥ ομολογώ δε βλέπω πως θα κατευθύνουν σε βελτίωση... Από την άλλη όμως αν αρχίσουμε να μιλάμε με επιχειρήματα θα φανεί η γύμνια. Η Βασίλισσα είναι γυμνή... Δε νομίζω ότι η συνέλευση θα με διαψεύσει.

Προκαλώ -αν μου το επιτρέπει ο οικοδεσπότης – όποιον θέλει να απαντήσει με επιχειρήματα σε αυτά που έχω γράψει. Και αυτή είναι η ομορφιά του blog! Χωρίς να με ξέρουν, δεν μπορούν να πουν παρλαπίπες για το ποιος είμαι και τι εξυπηρετώ. Είναι υποχρεωμένοι να απαντήσουν στα επιχειρήματά μου!

Σας χαιρετώ και ελπίζω να ακούσω την κριτική σας.

Call me Ironman